We weten nog niet of de dekking werkelijk gelukt is...
Maar volgens Yolanda is Hester precies al een beetje dikker geworden. Maar zoals dat gaat met iemand of iets dat je dagelijks ziet: je merkt de veranderingen niet zo snel. Mama's met baby's zien hun eigen kindje ook niet groeien, terwijl de rest van de omgeving opmerkt dat hij of zij groeit als kool.
Bij gebrek aan nieuws over onze pup wil ik jullie vertellen wat we met onze kater aan de hand hadden gisteren.
's Nachts gaat hij er graag op uit. Wat hij juist uitspookt de ganse nacht, joost mag het weten. Overdag is Floris doodop en slaapt de hele dag zijn roes uit, liefst van al op ons bed. Hij mag normaal gezien niet naar boven, maar hij is zo geslepen dat het hem vaak toch lukt om zijn favoriete slaapplek te bereiken.
Die ochtend kwam hij binnen langs de schuifraam in de keuken en ik zag onmiddellijk dat hij zijn linkeroog half dicht hield en dat er wat traanvocht uit liep. Ja, mijn man had gisteren ook al iets raar aan zijn oog gemerkt. Ach man, dacht ik, je bent al 13 jaar en je wil nog vechten als een jonge kater... Tja, dan moet je het onderspit delven, he... Maar ik vond het natuurlijk ook een beetje zielig en belde de dierenarts om raad. Ze gaf me het advies om boorwater te halen en oogzalf. Het kon ook zijn dat er een vuiltje in zijn oog was gekomen. Met de voorgestelde behandeling moest het lukken!
Oke, om half 9 stond ik dus bij de apotheek voor de benodigdheden. Onze Koen had ik de instructie gegeven om nog niet naar het werk te vertrekken, maar om te wachten, zodat we samen dit katje zonder handschoenen konden aanpakken...
Eerst Floris in een goede houdgreep vastgenomen, door onze Koen. Op een steriel doekje deed ik wat van het boorwater en poetste zo zijn gekwetste oog. Daarna trok ik zijn oog goed ver open om zo de zalf er in te doen!
OOOhh, maar wat was dat daar in die ooghoek?? Een bruin, klein plat voorwerpje... EEEEK, NEEN!! Het was een teek die daar lekker zijn buikje rond zat te zuigen met het bloed van onze lieve schat.
Snel, snel weer naar de apotheekkast gelopen voor het tekenpincet. Maar wat was dat een lastig karwij! De kat vond er al lang niets meer aan en protesteerde erger en erger. En die teek die zat écht goed vast, maar na poging 5 of 6 had ik ze beet! De vuile vieze parasiet! Floris was nu even alle vertrouwen in ons kwijt en liep nuftig naar buiten. Maar enkele uren later stond ze weer aan de raam, lief smekend, om binnen te komen.
Met de twee ogen open. Zag ze er nu niet toch een klein beetje dankbaar uit?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten